Choroba Afektywna Dwubiegunowa (ChAD) - jest to grupa stale nawracających zaburzeń psychicznych, w których pojawiają się zespoły depresyjne oraz maniakalne lub też hipomaniakalne, między którymi mogą występować okresy bezobjawowe (okresy remisji). Szacuje się, że na ChAD cierpi 0,4-1,5% populacji.
Można wyodrębnić dwa typy choroby dwubiegunowej:
- Typ 1 - ChAD I - występują epizody depresyjne i maniakalne
- Typ 2 - ChAD II - występują epizody depresyjne i hipomaniakalne
Czym różni się mania od hipomanii? Oba są epizodami podwyższonego nastroju, który charakteryzuje tę chorobę, jednak nasilenie tego epizodu w przypadku hipomanii jest o wiele niższe, niż w przypadku manii.
Rozpoznanie:
Rozpoznanie:
Rozpoznania dokonuje się na podstawie wywiadu oraz obrazu klinicznego. Diagnoza choroby afektywnej dwubiegunowej może być postawiona po wystąpieniu przynajmniej dwóch epizodów: depresji, manii, hipomanii lub mieszany, z czego tylko jeden może być depresyjny. Gdy wystąpią dwa epizody depresji wówczas diagnozowana jest choroba afektywna jednobiegunowa czyli po prostu zaburzenie depresyjne nawracające.
Objawy:
Podstawowym objawem ChAD jest występowanie epizodów depresji oraz manii/hipomanii. Każdy z epizodów ma swoje objawy.
Epizod depresyjny:
- obniżony nastrój
- spowolnienie psychoruchowe
- problemy ze snem
- myśli/tendencje samobójcze
- zmiany apetytu
- anhedonia
- obniżenie samooceny
- trudności z podejmowaniem decyzji
- halucynacje lub urojenia (tylko w przypadku zaburzenia z objawami psychotycznymi)
Epizod maniakalny:
- natłok myśli
- podwyższony nastrój
- wysoki poziom energii
- zmniejszona potrzeba snu
- wielomówność
- nerwowość
- podejmowanie lekkomyślnych działań
- trudność w koncentracji
- podniecenie psychoruchowe
- zawyżona samoocena
- halucynacje lub urojenia (tylko w przypadku zaburzenia z objawami psychotycznymi)
Leczenie:
Główną metodą leczenia choroby afektywnej dwubiegunowej jest farmakoterapia. Najczęściej stosowane są tzw. leki normotymiczne (stabilizatory nastroju). Działają one przeciwdepresyjnie i/lub przeciwmaniakalnie, a przy tym nie pogarszają żadnego aspektu tej choroby. Dodatkową mają też za zadanie zapobiegać nawrotom.Oprócz stabilizatorów nastroju czasem stosuje się także inne leki w zwalczaniu poszczególnych epizodów: antydepresanty, leki nasenne, benzodwuazepiny oraz leki przeciwpsychotyczne.
W leczeniu pomocna może być także psychoterapia, która pomaga radzić sobie w trakcie przeżywanego aktualnie epizodu.
To byłoby tyle na ten temat. Jeżeli czujecie, że wpis ten może was dotyczyć lub też kogoś w waszym otoczeniu koniecznie zadbajcie o kontakt ze specjalistą. Choroba ta podobnie jak żadna inna sama nie minie i należy skorzystać z możliwej pomocy.
Na koniec życzę wszystkim miłego dnia! 😘
Bardzo ciekawy artykuł, o ludziach z ta choroba można pisac ciekawe książki. Jest to niesamowicie straszna ale i interesująca choroba
OdpowiedzUsuńDziękuję. Masz całkowitą rację. W zasadzie to uważam, że większość chorób psychicznych jest interesująca.
Usuńchoroba afektywna dwubiegunowa to to samo co kiedyś nazywało się schizofrenią?
OdpowiedzUsuńNie. Schizofrenia to zupełnie inna choroba, której objawy są bardziej zbliżone do depresji niż do choroby dwubiegunowej, gdyż nie występują epizody maniakalne, pisałam o tym w jednym z wcześniejszych postów. Choroba dwubiegunowa należy do chorób afektywnych. Choroba afektywna jednobiegunowa - czyli zaburzenie depresyjne nawracające oraz choroba afektywna dwubiegunowa typu I i typu II. Napisałam tutaj też o halucynacjach i urojeniach, które również zdażają się przy schizofrenii to tzw. Objawy wytwórcze (pozytywne), do których należą też omamy, czyli to co najbardziej charakterystyczne dla schizofrenii paranoidalnej. Zapraszam do wpisu o schizfrenii ;) to równie ciekawa choroba :)
UsuńZ żadną chorobą nie ma żartów. Zawsze lepiej pójść po radę do specjalisty.
OdpowiedzUsuńMasz całkowitą rację. Niestety, wiele osób się obawia prosić o pomoc :(
UsuńJak na razie nie spotkałam w swoim życiu osoby z chorobą afektywną dwubiegunową.
OdpowiedzUsuńJa niestety dla tych osób (w rozumieniu, że na to chorują) spotkałam ponad pięć. To spraszne jak bardzo ta choroba potrafii namieszać w życiu.
UsuńNie spotkałam nikogo z tą chorobą, ale to musi być dopiero uczucie z euforii popaść w depresję. Współczuję.
OdpowiedzUsuńOsoby mi znane opisywały to w ten sposób: ,,wszystko jest źle, nie chce ci się żyć, nie masz siły zupełnie na nic i w pewnym momencie stwierdzasz, że kochasz życie, kochasz wszystkich, twoi wrogowie twoimi przyjaciółmi, bywasz trochę nerwowy, ale mógłbyś przebiec maraton". Także faktycznie...masakra.
UsuńChyba nie znam nikogo z taką chorobą, ale faktycznie jest ciekawa i świetnie nadaje się do wykorzystania w książkach i filmach.
OdpowiedzUsuńTo fakt. Trzeba przyznać, że z tego np. taki horror albo coś w ten deseń byłby niezły ;)
UsuńJakby poszukać to pewnie już takie są ;)
UsuńMyślę, że wielu ludziom pomożesz tym wpisem
OdpowiedzUsuńDziękuję. Właśnie w tym celu prowadzę bloga :)
UsuńZnam toi choróbsko tylko z relacji znajomych (na szczęście nie z autopsji). Jest paskudne, często uniemożliwia pracę i wszelkie sensowne działania. Fajnie by było, gdyby znalazła się na to jedna pigułka - wystarczyłoby połknąć, a problem by pryskał i już nie powracał :)
OdpowiedzUsuńNiestety na takie lekarstwa pewnie jeszcze długo będziemy czekać. Może kiedyś...byłoby to jak manna z nieba
UsuńKiedyś miałam okazję uczestniczyć w warsztatach z dziewczyną, która miała dwubiegunówkę. Opowiadała o osobie i chorobie. To dziedziczne czy nabyte?
OdpowiedzUsuńPodobnie jak większość chorób i zaburzeń choroba dwubiegunowa jest nabyta. Bardzo często zdarza się u osób, które chorowały na depresję w formie swego rodzaju nawrotu.
UsuńWażne żeby uświadamiać czym jest ta choroba i jak się objawia. Znam osobą na nią chorą i takie teksty są ważne by tacy ludzie byli akceptowani i rozumiani.
OdpowiedzUsuńZgadzam się. Właśnie w tym celu powstał ten blog. Żeby dowiadywać się więcej na temat chorób i zaburzeń i zacząć w miare możliwości rozumieć osoby cierpiące.
UsuńTemat bardzo trudny i dotykajacy coraz więcej ludzi, lepiej na to nie chorować...
OdpowiedzUsuńNajlepiej na nic nie chorować :)
UsuńCześć, czy cierpisz na taką chorobę KArolina, że o niej piszesz? Czy jaki jest cel tego posta?
OdpowiedzUsuńNie. Naszczęście akurat na chorobę dwubiegunową nie choruję. Zauważyłam, że w społeczeństwie stygmatyzacja z powodu zaburzeń i chorób psychicznych jest bardzo duża i moim celem jest w miare możliwości uświadamianie ludzi z czym tak naprawdę niektórzy się zmagają i że nie jest to wcale rzadkim zjawiskiem. Mam nadzieje, że poprzez zrozumienie osoby takie będą mniej wytykane palcami i traktowane jak każdy inny.
UsuńBardzo nieprzewidywalna i trudna do zrozumienia choroba.
OdpowiedzUsuńTak naprawdę nie da się w 100% zrozumieć żadnej osoby, która choruje, a już zwłaszcza jeśli sami nigdy nie byliśmy w jej sytuacji
UsuńNa szczęście nie spotkałam takiej osoby. Popadanie z depresji w stan euforii musi być okropne. Bardzo współczuję takim osobom :(
OdpowiedzUsuńZ pewnością dla tych osób to istny koszmar. Dlatego tak ważne jest leczenie oraz wspieranie ich.
Usuń