Po części o osobowości chwiejnej emocjonalnie pisałam już w poprzednim wpisie. Wspomniałam także, że jednym z dwóch typów tego zaburzenia jest borderline, który już omówiłam. Jednym z dwóch...a jaki jest ten drugi? Jest to właśnie tzw. typ impulsywny.
Definicja:
Typ impulsywny jest jednym z typów osobowości chwiejnej emocjonalnie. Jest to zaburzenie, które głównie charakteryzuje się impulsywnością, występowaniem gwałtownych zachowań bez przewidywania możliwych ich konsekwencji.
Kryteria diagnostyczne:
Aby móc wskazać typ impulsywny, najpierw w ogóle musi zostać zdiagnozowana osobowość chwiejna emocjonalnie. Aby się tak stało pacjent w trakcie rozmowy z psychiatrą/psychoterapeutą/psychologiem musi wykazać przynajmniej trzy z poniższych cech:
- Niestabilność emocjonalna
- Brak kontroli impulsywnych zachowań
- Tysiące myśli w głowie
- Duże napięcie wewnętrzne
- Wroga postawa względem innych ludzi
- Wybuchy gwałtownych zachowań
- Chęć wyżycia się na innych
- Ogólna nienawiść
W momencie, w którym postawiono diagnozę osobowości chwiejnej emocjonalnie, nie możemy od razu mówić o typie impulsywnym. Aby stwierdzono typ impulsywny pacjent musi wykazać conajmniej dwa z poniższych objawów:
- Gwałtowne zachowania podejmowane bez zważania na konsekwencje
- Niestabilny i kapryśny nastrój
- Trudności z odraczaniem nagród za swoje działania
- Brak kontroli nad gniewem oraz gwałtownością zachowań
- Kłótliwość i tendencja do wchodzenia w konflikty, zwłaszcza, gdy jego działania zostały skrytykowane
Jeśli wybierając się do specjalisty, podczas diagnostyki wykażemy te objawy to najprawdopodobniej zostanie nam postawiona diagnoza właśnie osobowości chwiejnej emocjonalnie typu impulsywnego.
!WAŻNE: Ostateczną diagnozę stawia psychiatra!
Przyczyny zachorowań:
Ciężko jest wskazać kilka konkretnych przyczyn sprawdzających się w każdym przypadku, aczkolwiek wśród najczęstszych można wyróżnić:
- Genetyka
- Wpływ otoczenia
- Nieumiejętność prawidłowej oceny rzeczywistości
- Czynniki zdrowotne
Leczenie:
Jako, że jest to zaburzenie, a nie choroba leczenie skupia się bardziej na psychoterapii. Najbardziej zalecane nurty to psychodynamiczny oraz dialektyczno-behawioralny.
Leczenie farmakologiczne ma jedynie charakter wspomagający i jest konieczne tylko czasem np. w wypadku występowania innych zaburzeń/chorób mogących przeszkadzać w terapii.
- Typ impulsywny występuje o wiele rzadziej niż typ borderline
- W terapii największe znaczenie ma zdobycie zaufania pacjenta, co bywa niezwykle trudne
- W większości przypadków nie występują myśli samobójcze.
To tyle na ten temat. Mimo, że osobowość chwiejna emocjonalnie typu impulsywnego występuje dość rzadko to nie należy jej lekceważyć, gdyż jest ona bardzo problematyczna zarówno dla zaburzonego jak i dla jego otoczenia. Najważniejsze w leczeniu jest nasze wsparcie, które bardzo pomoże w terapii.
Na koniec życzę wszystkim miłego dnia! Buziaki! 😘
Bardzo dobry opis, na jego podstawie nawet znalazłam taką osobę w swoim otoczeniu
OdpowiedzUsuńDziękuję. Możliwe, że znasz osobę z tym zaburzeniem, ale nie powinnaś diagnozować go tylko na podstawie tego wpisu. To jest rola tylko i wyłącznie lekarza
UsuńPrzyznam, że zawsze chętnie zagłębiałam się w taką tematykę, znajomość pewnych typów osobowości, a zwłaszcza ich zaburzeń, niejednokrotnie przeniosła się na usprawnienie komunikacji, kiedy wspólnie trzeba było wykonać projekt.
OdpowiedzUsuńRacja, zwiększenie wiedzy na temat możliwych rozmówców ułatwia nam komunikację, gdyż mamy większą kontrolę nad pulą tematów, które można poruszyć i mamy lepsze podejście do takich osób. Także wiedza na ten temat przydatna jest nie tylko przy wspólnych projektach, ale i w życiu codziennym.
UsuńJa raczej na pewno znam takie osoby z takimi zaburzeniami. Tyle tylko że w zwyczaju lekarzy nie jest leczenie, tylko wystawianie recept, gdzie leki raczej pogarszają stan.
OdpowiedzUsuńLeki nie pogarszają stanu. Ich zadaniem jest stabilizacja emocjonalna, na tyle na ile leki na dany organizm działają. Co prawda ciężko ocenić ich skuteczność, gdyż każdy impuls, każda chwiejność emocji jest róźna, ale z pewnością nie szkodzą, o ile są dobrze dobrane.
UsuńJak wiele potrafi się dziać z człowiekiem i często to jest niezależne od woli.
OdpowiedzUsuńWłaśnie po to jest psychoterapia, aby nauczyć się kontrolować swoje zachowania
UsuńBardzo fajny wpis :) Pozdrawiam koleżankę po fachu chyba ;-)
OdpowiedzUsuńJestem tylko licealistką, której marzy się zawód psychoterapeuty i której niektóre z omawianych problemów dotyczą ;) ale również pozdrawiam
Usuń