Anoreksja

Anoreksja jest  coraz częściej spotykanym problemem w naszych czasach. Coraz więcej dorosłych i dzieci cierpi z powodu tego zaburzenia. Powody są różne: presja społeczna, wyśmiewanie się z grubych osób itd.

Definicja:
Czym jest anoreksja myślę, że każdy wie. Dla przypomnienia jest to jedno z zaburzeń odżywiania określane również jako jadłowstręt psychiczny (anorexia nervosa). Jak sama nazwa wskazuje zaburzenie to charakteryzuje się problemami dotyczącymi przyjmowania pokarmu: lękiem przez przybraniem na wadze, spadającą wagą pacjenta oraz odmawianiu posiłków. Osoby takie często mają problem dotyczący postrzegania własnej osoby. Widzą się jako bardziej otyłe niż w rzeczywistości są nawet w wypadku wyjątkowo wychudzonej sylwetki.

Objawy:
Do objawów anoreksji należą:

• spożywanie niewielkich ilości posiłków
• częste ważenie się
• lęk przed wzrostem masy ciała
• próby unikania posiłków
• zaburzenia koncentracji
• przewlekłe zmęczenie
• napady padaczkowe
• wzdęcia
• niepłodność
• zaparcia
• bóle brzucha
• wymioty
• zajady w kącikach ust
• wypadanie włosów
• omdlenia

Czynniki wpływające na występowanie anoreksji:

• kompulsje
• depresja
• zaburzenia osobowości
• lęk
• obsesja
• perfekcjonizm
• zbyt wysokie ambicje
• przebyta trauma
• kompleksy
• presja społeczna

Leczenie:

Najważniejszym elementem leczenia jest skupienie się na tym, aby chory odzyskał prawidłową wagę. Osoba taka czasem wymaga hospitalizacji, gdy masa jej ciała jest zbyt niska do tego stopnia, że stanowi zagrożenie dla życia.

Farmakoterapia: Niektóre leki m.in antydepresanty często okazują się pomocne, zwłaszcza, że często wraz z anoreksją występują inne zaburzenia takie jak depresja czy zaburzenie obsesyjno-kompulsywne.

Psychoterapia: Stanowi główną metodę leczenia anoreksji. Najbardziej skuteczna tutaj jest terapia poznawczo-behawioralna oraz terapia rodzinna, która jest stosowana w celu prób wykrycia problemów rodzinnych, które mogły przyczynić się do rozwoju choroby.

Ciekawostki:

• Najczęściej rozwija się między 13, a 25 rokiem życia;
• Kobiety dotknięte anoreksją często przestają miesiączkować;
• Anoreksja dotyka zarówno kobiety jak i mężczyzn;
• 20% osób chorych na anoreksję umiera z powodu samobójstwa;
• Osoba chora na anoreksję nie zawsze jest wychudzona, masa ciała takiej osoby może być przeróżna;
• Uzyskanie normalnej wagi i normalne jedzenie nie oznacza jeszcze wyzdrowienia.

To by było na tyle na ten temat. Jeżeli w naszym otoczeniu znajduje się ktoś chorujący na anoreksję to pamiętajmy, aby powstrzymać się od wszelkich komentarzy dotyczących ich wagi, a okazać im nasze wsparcie w walce z chorobą.

Życzę wszystkim miłego dnia! 😘

😫 Toksyczne relacje 😫

W ciągu całego życia wszyscy nawiązujemy masę relacji z innymi ludźmi. Niektóre z nich niestety mogą okazać się dla nas toksyczne. Co najgorsze - często nawet nie zdajemy sobie sprawy, jak bardzo wyniszcza nas ona od środka.

Definicja:

Chyba każdy z nas wie czym są toksyczne relacje. Dla przypomnienia są to relacje, które wpływają negatywnie na naszą osobę. Takie związki w pewnym sensie ograniczają naszą wolność i uzależniają nas od danej osoby, dlatego tak ciężko się z takiej relacji uwolnić. 

Sygnały alarmowe:

No dobrze, ale po czym poznać, że relacja jest lub zaczyna być dla nas toksyczna?

• Czujesz się niewystarczający - taka relacja znacznie obniża nasze poczucie własnej wartości. Czujesz, że nigdy nie będziesz i nie jesteś wystarczający. Wystarczająco miły, dobry, mądry czy interesujący. Zawsze coś jest z tobą nie tak. W efekcie starasz się wypaść jak najlepiej w oczach danej osoby. Kontrolujesz swój każdy krok, aby zyskać jej aprobatę. Twoja pewność siebie jest coraz niższa, a wiele rzeczy zależy od opinii właśnie tej osoby;
• Czujesz się źle - Normalna, zdrowa relacja powinna wpływać pozytywnie na nasze samopoczucie. Toksyczna relacja tymczasem sprawia, że czujemy się gorzej. Zaczynamy porównywać się do danej osoby, po spotkaniu nasz nastrój pogarsza się. To zdecydowanie powinien być dla nas sygnał alarmowy;
• Zawsze jesteś winny - niezależnie od tego co by się nie działo, z jakiegokolwiek powodu doszło by do sprzeczki...wina zawsze jest twoja i tylko twoja. To ty musisz przepraszać. Jeżeli tego nie zrobisz to druga osoba nawet nie zrobi kroku w kierunku naprawienia relacji czy pozbycia się konfliktu;
• Trudno jest cokolwiek naprawić - Żadna rozmowa na temat problemów w relacji najprawdopodobniej nie nastąpi. Na twoje oczekiwania wobec niej, prośby...uwaga nawet nie będzie zwrócona. Innymi słowy wszelkie niewygodne dla tej osoby kwestie zostaną pominięte;
• Ciągła krytyka - cokolwiek byś nie zrobił, jakkolwiek być się nie starał zawsze znajdzie się coś co zostanie w tobie skrytykowane. Osoba ta nie przejmuje się, że możecie znajdować się w miejscu publicznym lub też w gronie waszych znajomych. Koniecznie wyrazi swoją opinię na twój temat. Uwagi dotyczące twojego zachowania, charakteru czy też wyglądu są tutaj na porządku dziennym;
• Uczucie odizolowania - taka osoba w toksycznej relacji może starać się ciebie odizolować od innych ludzi. Chce mieć cię tylko dla siebie, wywierać na ciebie jeszcze większy wpływ, mieć cię pod jeszcze większą kontrolą;
• Ciągła rywalizacja - w takich relacjach brak jest wzajemnego wsparcia, które powinno występować w każdej relacji. Zamiast tego ciągle ze sobą o coś rywalizujecie. Jedno stara się być lepsze od drugiego. Ciągle porównujecie się do siebie nawzajem. To wszystko również wpływa na wytworzenie się negatywnej samooceny;
• Nieuzasadniona zazdrość - w toksycznej relacji często bez wyraźnego powodu czujemy się zazdrośni o drugą osobę. Boimy się utraty relacji i z tego powodu jesteśmy zazdrośni o każdego znajomego danej osoby, z którą ta spędza swój czas. Czujemy się mniej ważni dla tej osoby, boimy się, że zostaniemy zastąpieni;
• Uzależnienie od danej osoby - z biegiem czasu czujesz się coraz bardziej zależna od drugiej osoby. Stara się ona zwiększyć tę zależność wmawiając ci, że bez niej sobie nie poradzisz;
• Nie masz swojego zdania - twoja opinia nie może być inna niż tej drugiej osoby. Jeżeli jest, to najprawdopodobniej zostanie określona jako błędna, zła. Twoje zdanie powinno być dokładnie takie jak jej;
• Masz się zmieniać - taka osoba nie akceptuje cię dokładnie takim jakim jesteś. Jeżeli coś jej się w tobie nie podoba masz to zmienić i dopasować się do jej standardów. Zmieniać swoje cechy charakteru, zachowywać się tak jak ona chce czy też ubierać się i czesać zgodnie z jej gustem. Jeśli nie, spotkasz się z krytyką z jej strony.

Toksyczna relacja - co robić?:

W pierwszej kolejności należy spróbować zwyczajnie porozmawiać z daną osobą. Niestety taka osoba nie zawsze chce słuchać. Ona nie widzi problemu. Dla niej wszystko jest okay. Próba rozmowy może zakończyć się kłótnią. W takiej sytuacji, gdy ta osoba nie jest skłonna na do jakichkolwiek zmian najlepsze co można zrobić to niestety zakończenie relacji. Może to być ciężkie, jednakże należy pamiętać, że żadna, nawet najdłuższa relacja nie jest warta naszego zdrowia psychicznego.

To by było na tyle. Toksyczne relacje to bardzo poważny i przykry problem, który może dotyczyć każdego z nas, gdyż niestety nie możemy przewidzieć czy dana relacja się z czasem w taką przerodzi, czy jednak nie.

Życzę wszystkim miłego dnia! 😘

Zespół Münchhausena

Domyślam się, że wielu z was po raz pierwszy słyszy tę nazwę. Co to tak właściwie jest? Cóż moim zdaniem zdecydowanie jest to dość ciekawe zjawisko...

Definicja:

Zespół Münchhausena jest to choroba z grupy zaburzeń pozorowanych polegająca na celowym wywoływaniu u siebie lub też naśladowaniu objawów bądź też niewydolności psychicznych lub fizycznych w celu wymuszenia na personelu medycznym hospitalizacji. Zespół ten najczęściej występuje u osób dotkniętych zaburzeniami osobowości (zwłaszcza w psychopatii) oraz u osób z tendencjami masochistycznymi lub obsesyjnymi.

Typy:

• Typ brzuszny
• Typ skórny
• Typ krwotoczny
• Typ neurologiczny

Typ brzuszny:

Wędrująca operacja jamy brzusznej - powodem operacji najczęściej stają się podejrzenia niedrożności jelit, spowodowane połknięciem ostrego przedmiotu.

Typ skórny:

Symulacja dotyczy chorób skóry

Typ krwotoczny:

Histeria krwotoczna - najczęściej prezentowane objawy to objawy hemofilii, wymioty krwią lub też krwotok z płuc. Osoby z tą formą zaburzenia prowokują krwawienia z nosa lub połykają krew zwierzęcą, a następnie prowokują wymioty,

Typ neurologiczny:

Neurologiczny zespół diabelski - Chorzy symulują najczęściej: napady bólów głowy, utraty świadomości i padaczkopodobne

Zastępczy zespół Münchhausena:

Dotyczy on wywoływania objawów przez inną osobę nie tylko u siebie, ale i u dzieci. Cierpią na to najczęściej matki, które wzmacniają istniejące dolegliwości lub wywołują je w podobny sposób jak w wypadku zespołu Münchhausena.

To by było tyle na ten temat. Jest to bardzo szkodliwe zaburzenie, które zdecydowanie trzeba dla własnego bezpieczeństwa leczyć. W tym celu wykorzystywana jest psychoterapia.

Wszystkich gorąco pozdrawiam i życzę miłego dnia! 😘

Histrioniczne zaburzenie osobowości

Co to tak właściwie jest?:
Zdaję sobie sprawę, że większość osób słyszy to pojęcie po raz pierwszy. Nazwa histrionicznego zaburzenia osobowości pochodzi z łaciny od słowa histrio oznaczającego aktora. Osoby z tym zaburzeniem charakteryzują się niezwykłą teatralnością zachowań, przesadnym wyrażaniem swoich emocji, potrzebą bycia w centrum uwagi oraz prowokacyjną seksualnością. Takie osoby zrobią dosłownie wszystko, aby uwaga była skupiona właśnie na nich, m.in. kogoś szturchną, będą zachowywać się wulgarnie, potkną się, omdleją, a w najbardziej ekstremalnych przypadkach dla uwagi posuną się nawet do próby samobójczej.

Objawy:

• Teatralność zachowań;
• Niestosowna uwodzicielskość, prowokacyjne zachowania;
• Chęć bycia w centrum uwagi, a w razie jej niedostatku odczuwany dyskomfort;
• Płytka uczuciowość;
• Koncentracja na atrakcyjności fizycznej;
• Duże nacechowanie emocjonalne wypowiedzi, tak, aby wpływały na jej odbiór przez rozmówcę;
• Łatwe uleganie wpływom innych.

Podtypy Millona:

• Osobowość Histrioniczna Teatralna (osobowość histrioniczna)
• Osobowość Histrioniczna Infantylna (osobowość histrioniczna i cechy osobowości borderline)
• Osobowość Histrioniczna Pełna Życia (osobowość histrioniczna i cechy osobowości narcystycznej)
• Osobowość Histrioniczna Zjednująca (osobowość histrioniczna i cechy osobowości zależnej i kompulsywnej)
• Osobowość Histrioniczna Wzburzona (osobowość histrioniczna i cechy osobowości borderline)
• Osobowość Histrioniczna Nieszczera (osobowość histrioniczna i cechy osobowości antyspołecznej)

Leczenie:

W leczeniu histrionicznego zaburzenia osobowości stosuję się głównie psychoterapie. Farmakoterapię natomiast stosuję się tylko w przypadku współwystępowania objawów depresji lub zaburzeń lękowych. Ważnym jest, aby dokładnie sprawdzić tę kwestię, gdyż leki mogą zostać wykorzystane w sposób demonstracyjny przez pacjenta w celu zwrócenia uwagi na powagę swojego stanu. Ich stosowanie wymaga ostrożności przez ryzyko wykorzystania ich w celach samobójczych.

Ciekawostki:

• Wbrew temu co się może wydawać osoby z tym zaburzeniem są często ciepłe, sympatyczne i pełne energii;
• Osoby takie bardzo łatwo zmieniają zdanie na jakiś temat. Wystarczy rozmowa z kimś lub przeczytanie czegoś w internecie;
• Osobowość ta częściej jest diagnozowana u kobiet;
• Ludzie z tym zaburzeniem często mają niską samoocenę;
• Osoby z taką osobowością mogą normalnie funkcjonować w społeczeństwie.

To tyle na ten temat. Zaburzenie to jest bardzo ciężkie zarówno dla osób zaburzonych jak dla ich otoczenia. Najważniejsze jest podjęcie leczenia, które umożliwi prawidłowe funkcjonowanie.

Pozdrawiam i życzę miłego dnia! 😘

Choroba dwubiegunowa, a borderline

Choroba afektywna dwubiegunowa podobnie jak osobowość chwiejna emocjonalnie typu borderline charakteryzują się dużą zmiennością nastroju jednak czy to podobieństwo sprawia, że te dwie dolegliwości są nie do odróżnienia? Błąd. Między nimi występuje wiele różnic. W tym wpisie wskaże wam kilka z nich.

ChAD vs BPD:

Cechy wspólne:

1. Duża impulsywność
2. Myśli/tendencje (para)samobójcze
3. Niestabilność emocjonalna
4. Niestabilne relacje międzyludzkie
5. Nieadekwatny gniew
6. Oba mają tendencję do rozwijania się we wczesnej dorosłości

Różnice:

1. Choroba afektywna dwubiegunowa jest chorobą, borderline zaś to zaburzenie;
2. Objawy wspólne dla obu dolegliwości występują w znacznie większym nasileniu w przypadku osób z zaburzeniem borderline;
3. W przebiegu choroby dwubiegunowej pojawiają się dwa różne epizody zwane manią i depresją. W przypadku zaburzenia borderline również mamy do czynienia z dwoma fazami jednak tutaj są one określane jako epizody czarno-białego myślenia lub też jako rozszczepienie;
4. U osób z chorobą dwubiegunową impulsywność jest związana z występowaniem epizodów mani bądź depresji, natomiast u osób z borderline jest to jeden z najczęściej występujących objawów, który w przebiegu zaburzenia jest stale obecny;
5. Zmiany nastroju w przypadku dwubiegunówki nie są powiązane z żadnymi zdarzeniami. W przypadku borderline są one bardzo silnie powiązane z tym co dzieje się w życiu cierpiącego na to zaburzenie;
6. U osób, u których zdiagnozowano chorobę afektywną dwubiegunową musiał wystąpić co najmniej jeden epizod depresji oraz manii lub hipomanii z dominującym uczuciem euforii. Aby zdiagnozowano zaburzenie borderline występować muszą częste zmiany nastroju spowodowane tym jak rozwinęła się osobowość z występującą przy tym drażliwością, uczuciem smutku, pustki oraz lękiem;
7. Długość epizodów manii/hipomanii oraz depresji w dwubiegunówce to aż od kilku dni do kilku tygodni podczas, gdy zmiany nastroju w przypadku zaburzenia borderline mogą następować nawet co 5 minut;
8. Choroba dwubiegunowa jest zaburzeniem afektywnym, zaś borderline jest zaburzeniem osobowości. Dwubiegunówka skupia się więc głównie na zaburzeniach związanych z nastrojem chorego, a borderline wywiera wpływ przede wszystkim na relacje międzyludzkie, które znacznie utrudnia;
9. Choroba afektywna dwubiegunowa da się leczyć przy pomocy farmakoterapii. Celem jest uzyskanie stanu bezobjawowego czyli tzw. remisji podczas, gdy borderline jako zaburzenie osobowości jest ciężkie do całkowitego wyleczenia, aczkolwiek możliwa jest ogromna poprawa osiągana przy pomocy psychoterapii do tego stopnia, że osoba cierpiąca jest w stanie poprawnie funkcjonować w społeczeństwie;
10. Zaburzenie borderline znacznie częściej (nie zawsze) jest związane z traumatycznymi zdarzeniami z dzieciństwa niż choroba afektywna dwubiegunowa.

To by było na tyle. Mam nadzieję, że ten wpis dostarczył nieco wiedzy na temat choroby dwubiegunowej, a także borderline i że teraz różnice między nimi są dla was o wiele bardziej widoczne.

Pozdrawiam wszystkich gorąco! Buziaki! 😘

Choroba afektywna dwubiegunowa (ChAD)

Prawie każdy z nas spotkał się z pojęciem choroby afektywnej dwubiegunowej w pełnej, bądź też skróconej wersji tej nazwy. Ale czym tak właściwie jest słynna ,,dwubiegunówka"? Jakie są jej objawy? Jak ją leczyć? Już wszystko mówię...

ChAD, czyli co?:
Choroba Afektywna Dwubiegunowa (ChAD) - jest to grupa stale nawracających zaburzeń psychicznych, w których pojawiają się zespoły depresyjne oraz maniakalne lub też hipomaniakalne, między którymi mogą występować okresy bezobjawowe (okresy remisji). Szacuje się, że na ChAD cierpi 0,4-1,5% populacji.

Typy:
Można wyodrębnić dwa typy choroby dwubiegunowej:

• Typ 1 - ChAD I - występują epizody depresyjne i maniakalne
• Typ 2 - ChAD II - występują epizody depresyjne i hipomaniakalne

Czym różni się mania od hipomanii? Oba są epizodami podwyższonego nastroju, który charakteryzuje tę chorobę, jednak nasilenie tego epizodu w przypadku hipomanii jest o wiele niższe, niż w przypadku manii.

Rozpoznanie:

Rozpoznania dokonuje się na podstawie wywiadu oraz obrazu klinicznego. Diagnoza choroby afektywnej dwubiegunowej może być postawiona po wystąpieniu przynajmniej dwóch epizodów: depresji, manii, hipomanii lub mieszany, z czego tylko jeden może być depresyjny. Gdy wystąpią dwa epizody depresji wówczas diagnozowana jest choroba afektywna jednobiegunowa czyli po prostu zaburzenie depresyjne nawracające.

Objawy:

Podstawowym objawem ChAD jest występowanie epizodów depresji oraz manii/hipomanii. Każdy z epizodów ma swoje objawy.

Epizod depresyjny:

• obniżony nastrój
• spowolnienie psychoruchowe
• problemy ze snem
• myśli/tendencje samobójcze
• zmiany apetytu
• anhedonia
• obniżenie samooceny
• trudności z podejmowaniem decyzji
• halucynacje lub urojenia (tylko w przypadku zaburzenia z objawami psychotycznymi)

Epizod maniakalny:

• natłok myśli
• podwyższony nastrój
• wysoki poziom energii
• zmniejszona potrzeba snu
• wielomówność
• nerwowość
• podejmowanie lekkomyślnych działań
• trudność w koncentracji
• podniecenie psychoruchowe
• zawyżona samoocena
• halucynacje lub urojenia (tylko w przypadku zaburzenia z objawami psychotycznymi)

Leczenie:

Główną metodą leczenia choroby afektywnej dwubiegunowej jest farmakoterapia. Najczęściej stosowane są tzw. leki normotymiczne (stabilizatory nastroju). Działają one przeciwdepresyjnie i/lub przeciwmaniakalnie, a przy tym nie pogarszają żadnego aspektu tej choroby. Dodatkową mają też za zadanie zapobiegać nawrotom.
Oprócz stabilizatorów nastroju czasem stosuje się także inne leki w zwalczaniu poszczególnych epizodów: antydepresanty, leki nasenne, benzodwuazepiny oraz leki przeciwpsychotyczne.
W leczeniu pomocna może być także psychoterapia, która pomaga radzić sobie w trakcie przeżywanego aktualnie epizodu.


To byłoby tyle na ten temat. Jeżeli czujecie, że wpis ten może was dotyczyć lub też kogoś w waszym otoczeniu koniecznie zadbajcie o kontakt ze specjalistą. Choroba ta podobnie jak żadna inna sama nie minie i należy skorzystać z możliwej pomocy.

Na koniec życzę wszystkim miłego dnia! 😘

Osobowość chwiejna emocjonalnie - typ impulsywny

Po części o osobowości chwiejnej emocjonalnie pisałam już w poprzednim wpisie. Wspomniałam także, że jednym z dwóch typów tego zaburzenia jest borderline, który już omówiłam. Jednym z dwóch...a jaki jest ten drugi? Jest to właśnie tzw. typ impulsywny. 

Definicja:

Typ impulsywny jest jednym z typów osobowości chwiejnej emocjonalnie. Jest to zaburzenie, które głównie charakteryzuje się impulsywnością, występowaniem gwałtownych zachowań bez przewidywania możliwych ich konsekwencji.

Kryteria diagnostyczne:

Aby móc wskazać typ impulsywny, najpierw w ogóle musi zostać zdiagnozowana osobowość chwiejna emocjonalnie. Aby się tak stało pacjent w trakcie rozmowy z psychiatrą/psychoterapeutą/psychologiem musi wykazać przynajmniej trzy z poniższych cech:

• Niestabilność emocjonalna
• Brak kontroli impulsywnych zachowań
• Tysiące myśli w głowie
• Duże napięcie wewnętrzne
• Wroga postawa względem innych ludzi
• Wybuchy gwałtownych zachowań
• Chęć wyżycia się na innych
• Ogólna nienawiść

W momencie, w którym postawiono diagnozę osobowości chwiejnej emocjonalnie, nie możemy od razu mówić o typie impulsywnym. Aby stwierdzono typ impulsywny pacjent musi wykazać conajmniej dwa z poniższych objawów:

• Gwałtowne zachowania podejmowane bez zważania na konsekwencje
• Niestabilny i kapryśny nastrój
• Trudności z odraczaniem nagród za swoje działania
• Brak kontroli nad gniewem oraz gwałtownością zachowań
• Kłótliwość i tendencja do wchodzenia w konflikty, zwłaszcza, gdy jego działania zostały skrytykowane

Jeśli wybierając się do specjalisty, podczas diagnostyki wykażemy te objawy to najprawdopodobniej zostanie nam postawiona diagnoza właśnie osobowości chwiejnej emocjonalnie typu impulsywnego.

!WAŻNE: Ostateczną diagnozę stawia psychiatra! 

Przyczyny zachorowań:

Ciężko jest wskazać kilka konkretnych przyczyn sprawdzających się w każdym przypadku, aczkolwiek wśród najczęstszych można wyróżnić:

• Genetyka
• Wpływ otoczenia
• Nieumiejętność prawidłowej oceny rzeczywistości
• Czynniki zdrowotne

Leczenie:

Jako, że jest to zaburzenie, a nie choroba leczenie skupia się bardziej na psychoterapii. Najbardziej zalecane nurty to psychodynamiczny oraz dialektyczno-behawioralny. 

Leczenie farmakologiczne ma jedynie charakter wspomagający i jest konieczne tylko czasem np. w wypadku występowania innych zaburzeń/chorób mogących przeszkadzać w terapii.

Ciekawostki:

• Typ impulsywny występuje o wiele rzadziej niż typ borderline
• W terapii największe znaczenie ma zdobycie zaufania pacjenta, co bywa niezwykle trudne
• W większości przypadków nie występują myśli samobójcze.

To tyle na ten temat. Mimo, że osobowość chwiejna emocjonalnie typu impulsywnego występuje dość rzadko to nie należy jej lekceważyć, gdyż jest ona bardzo problematyczna zarówno dla zaburzonego jak i dla jego otoczenia. Najważniejsze w leczeniu jest nasze wsparcie, które bardzo pomoże w terapii.

Na koniec życzę wszystkim miłego dnia! Buziaki! 😘

Borderline, czyli ,,Osobowość z pogranicza"

Właśnie...ale z jakiego pogranicza? Co to w ogóle jest ten cały ,,Borderline"?

Definicja:
Borderline z angielskiego tłumaczymy jako właśnie osobowość z pogranicza. Jest to nazwa na jeden z podtypów zaburzeń osobowości. Dokładniej, borderline jest nazwą jednego z typów osobowości chwiejnej emocjonalnie. Są dwie odmiany. Typ impulsywny i właśnie typ borderline (graniczny).
O co chodzi z tym pograniczem? Już tłumaczę. Pojęcie to zostało wprowadzone w XX wieku, a określano nim osoby, których problemy psychiczne mieściły się pomiędzy zaburzeniami psychotycznymi, a nerwicowymi, jednak nie następowało pogorszenie na tyle wielkie, aby można było mówić o schizofrenii. Nastrój osób posiadających to zaburzenie mimo, że bardzo zmienny, to jednak określany jest jako stabilny. Jest to pojęcie tzw. ,,stabilnej niestabilności". Charakterystycznymi cechami osób z zaburzeniem osobowości borderline są też m.in. uczucie pustki, niespełnienia, zaburzenia tożsamości, strach przed odrzuceniem/porzuceniem.

Kryteria diagnostyczne:
Jak diagnozowana jest osobowość typu borderline? Żeby można było mówić o w ogóle osobowości chwiejnej emocjonalnie spełnione muszą być co najmniej trzy spośród poniższych czynników:

• Niestabilność emocjonalna
• Brak kontroli impulsywnych zachowań
• Tysiące myśli w głowie
• Duże napięcie wewnętrzne
• Wroga postawa względem innych ludzi
• Wybuchy gwałtownych zachowań
• Chęć wyżycia się na innych
• Ogólna nienawiść

Na diagnozę borderline oprócz trzech cech z powyższych składają się co najmniej dwa objawy spośród takich jak:

• Niepewność co do obrazu ja (zaburzenie w obrębie self image) oraz co do wewnętrznych celów i preferencji
• Podświadome dążenie do bycia uwikłanym w niestabilne, a często i toksyczne związki/relacje
• Nadmierne wysiłki, próby trzymania przy sobie ludzi spowodowane strachem przed porzuceniem
• Groźby i zachowania autodestrukcyjne
• Chroniczne uczucie pustki

Jeżeli wybralibyśmy się do specjalisty (psychologa/psychoterapeuty/psychiatry) to jeśli podczas diagnostyki wykażemy te objawy to najprawdopodobniej postawiona nam zostanie diagnoza właśnie borderline.
!WAŻNE: Ostateczną diagnozę stawia psychiatra!

Inne objawy:

• Kłótliwość
• Huśtawka nastroju z byle powodu
• Idealizowanie aktualnego partnera
• Strach przed porzuceniem
• Skłonności do samouszkodzeń
• Próby samobójcze
• Zaburzenia odżywiania
• Zachowania niebezpieczne (np. jazda samochodem, narkotyki, przygodny seks)
• Czarno-białe postrzeganie świata
• Łatwe popadanie w skrajności
• Objawy psychotyczne (omamy, urojenia i/lub dezorganizacja)

Borderline, a choroby psychiczne:

Czy jest jakaś różnica? Ano jest i to nawet spora. Borderline jest zaburzeniem osobowości. No właśnie - zaburzeniem. Nie chorobą. Na czym polega różnica? Choroby psychiczne są związane z nadmiarem lub też brakiem wystarczającej ilości jakiejś substancji w mózgu np. dopaminy, serotoniny czy też noradrenaliny. Dlatego też wysoką skuteczność w ich leczeniu ma farmakoterapia. Jeśli natomiast chodzi o zaburzenia to sprawa jest nieco inna. W zaburzeniach wszystko jest jak należy, ale nie tak jak trzeba. Starając się to wytłumaczyć w miarę zrozumiale... Chodzi o to, że nie stoją za nimi żądne nadmiary lub niedobory. Ilość się zgadza. Po prostu wszystko jest ,,wymieszane" i z pomocą psychoterapii trzeba to ,,poustawiać" w odpowiednich miejscach. Trochę tak jak puzzle ;)

Co do chorób psychicznych jest też jedna kwestia, a mianowicie - to, że posiadamy zaburzenie wcale nie znaczy, że nie możemy na nic zachorować. Zaburzenie osobowości typu Borderline bardzo lubi chodzić w parze z m.in.

• zaburzeniami odżywiania
• stanami lękowymi
• zaburzeniami nastroju (np. depresja, choroba afektywna)
• zaburzeniami somatycznymi
• uzależnieniami

Leczenie:

Jako, że borderline nie jest chorobą, a zaburzeniem to farmakoterapia ma charakter jedynie wspomagający. Leki są stosowane w celu zmniejszenia wahań nastroju. Ze względu na skłonności do uzależnień osób z tym zaburzeniem bardzo żadko stosuje się leki uspokajające, a już w szczególności te na bazie benzodiazepiny. Chorym najczęściej przepisuje się leki SSRI, leki przeciwpsychotyczne lub też tzw. stabilizatory nastroju.
Podstawową metodą leczenia borderline jest psychoterapia, która ma nauczyć osoby z tego typu osobowością radzić sobie ze swoimi emocjami, a także ułatwić im funkcjonowanie w społeczeństwie, w relacjach lub też związkach. Najbardziej zalecanymi są terapia psychoanalityczna lub też terapia dialektyczno-behawioralna.

Autoagresja:
Bardzo często osoby cierpiące na zaburzenie borderline mają problemy z wszelkimi formami autoagresji. Według statystyk 70-75% dokonuje samouszkodzeń oraz około 70% ma próbę samobójczą. Samobójstwa dokonuje około 10% z BPD.
Dodatkowo 50-80% angażuje się w różnego typu ryzykowne zachowania np. nadużywanie różnych substancji psychoaktywnych

Ciekawostki:

• jednym z często używanych przykładów używanych w celu wytłumaczeniu studentom zaburzenia osobowości Borderline jest przemiana Anakin'a Skywalker'a w Darth Vader'a (Gwiezdne Wojny)
• większość cierpiących z powodu tego zaburzenia zmaga się także z innymi problemami psychicznymi lub też uzależnieniami
• niektórzy z zaburzonych doświadczają psychoz
• większość z nich wcale nie szuka uwagi i nie lubuje się w manipulacji
• często ludzie z BPD nie chcą się leczyć poprzez związaną z tym zaburzeniem stygmatyzację
• podczas, gdy część osób z tym zaburzeniem łatwo wpada w gniew, to druga część jest płaczliwa i powściągliwa
• niektórzy z zaburzonych uwielbiają spędzać czas w samotności
• w internecie jest mnóstwo tekstów niesłusznie zniechęcających do kontaktów z osobami z tym zaburzeniem (dotyczy to głównie osób, które podjęły się leczenia i pracują nad sobą)
• osoby te wcale nie są niebezpieczne
• bliskim osoby z tym zaburzeniem na pewno nie jest łatwo, jednakże jest to nieporównywalny ciężar do tego, który ma zaburzony sam ze sobą

To byłoby tyle na ten temat. Pamiętajcie, że zawsze należy okazywać takim osobom wsparcie i zrozumienie, a także, że nie są ani niebezpieczni, ani gorsi od innych, ani też niewarci znajomości. Osoby z tym zaburzeniem mogą być równie niesamowite, co te w pełni zdrowe :D

DZIĘKUJĘ ZA UWAGĘ I WSZYSTKICH GORĄCO POZDRAWIAM! 😘

(Nie)widzialna DEPRESJA

O depresji mówi się coraz częściej, jednak mimo to, wielu ludzi w dalszym ciągu nie wie, czym ona tak naprawdę jest. Oczywiście, większość objawy umie wyliczyć na palcach: smutek, przygnębienie, itd..., wszyscy kiedyś się tak czuli, ale czy oznacza to, że mieli depresję? Gdyby to było takie proste...

Depresja jest ciężką chorobą psychiczną i ma charakter przewlekły. Często pojęcie to jest używane jako synonim do zwykłego samopoczucia, co jest bardzo krzywdzące. Doprowadziło to do powstania wielu szkodliwych stereotypów na temat tej choroby.
Jakich? M.in:

• Depresja to zwykły wymysł 
• Osoby chore szukają pretekstu, aby nic nie robić
• Wystarczy się czymś zająć, żeby poczuć się lepiej
• Itd...

Rzeczywistość jest jednak zupełnie inna. Osoba cierpiąca z powodu depresji nie jest w stanie sobie sama poradzić ze swoim stanem. Zajęcie czymś myśli stanowi jedynie chwilową pomoc, jednak jedyne co naprawdę robi to przesuwa złe samopoczucie w czasie - czyli niczego nie rozwiązuje. Dobrze jest rozmawiać z kimś o problemach, ale samo to też nie wystarczy, aby zostać wyleczonym. Tutaj potrzebna jest pomoc specjalisty w postaci psychoterapeuty, a czasem nawet i psychiatry. Mimo, że w przypadku depresji leczenie farmakologiczne nie jest stosowane zawsze, to jednak w wielu przypadkach stanowi ogromne ułatwienie dla osoby chorej.

Przyczyny zachorowań:
Są one najróżniejsze i ciężko wymienić kilka konkretnych przyczyn odnoszących się do każdego przypadku. Można przywołać te najczęstsze, m.in.:

• czynniki biologiczne (genetyczne)
• nasze wczesne doświadczenia
• rodzaj więzi z rodzicem/opiekunem
• negatywne wydarzenia życiowe
• nieumiejętność zdrowego radzenia sobie z emocjami
• umiejętności społeczne
• możliwość otrzymywania wsparcia z otoczenia
• trudności w radzeniu sobie z problemami w życiu codziennym
• itd.

Ważne jest też, aby wspomnieć, że każdy może zachorować na depresję. Nie dotyczy to tylko tak jak głoszą mity na temat tej choroby osób słabych, dorosłych, osób po jakimś traumatycznym wydarzeniu. Zachorować może zarówno dziecko, jak i dorosły i wcale nie musi być to powiązane z jakąś olbrzymią stratą czy smutnym zdarzeniem.

Objawy:

Nie jest trudno przywołać te najbardziej charakterystyczne, jednak są też takie, które zdaniem wielu osób świadczą o tym, że dana osoba NIE MA depresji. Tak więc do jej objawów należą:

• Smutek
• Przygnębienie
• Chęć izolacji
• Osłabienie
• Zmęczenie
• Problemy z koncentracją
• Myśli/tendencje samobójcze
• Autoagresja
• Anhedonia
• Zmiana apetytu (zwiększenie lub zmniejszenie)
• Problemy ze snem (bezsenność, lub też nadmiar snu)
• Poczucie bezsensu
• Uczucie pustki
• Bóle psychosomatyczne
• Itd...

Postępowanie:

Jeśli nie spotkaliśmy się wcześniej z chorobą jaką jest depresja często nie wiemy jak powinniśmy zachowywać się w obecności osoby chorej. Najważniejsze to aby być przy niej i ją wspierać. W poprzednich wpisach dałam już kilka przykładów tego jak można okazać im wsparcie, a także czego nie należy robić. Należy pamiętać, że ostrożności nigdy za wiele. Jeśli nie jesteśmy pewni jaki skutek da to co możemy powiedzieć, to najlepiej zrobimy jeśli zostawimy nasze uwagi dla siebie.

Leczenie:
W leczeniu depresji najczęściej stosowana jest psychoterapia. Czasem korzysta się z dodatkowego wsparcia w postaci farmakoterapii.
Inną metodą leczenia depresji są elektrowstrząsy. Ich skuteczność szacuje się na 80-90%. Jednak nie zawsze można je stosować. Muszą zostać spełnione  odpowiednie kryteria. Powodem do stosowania elektrowstrząsów może być:

• Konieczność szybkiej i definitywnej poprawy z powodu objawów ciężkiej depresji (duże ryzyko popełnienia samobójstwa)
• Ryzyko zastosowania elektrowstrząsów jest mniejsze niż innych metod
• Pacjent źle reaguje na stosowane wcześniej leki albo gdy już zniósł dobrze leczenie elektrowstrząsami

Skutki lekceważenia depresji:

Niestety bardzo ciężko nazwać je pozytywnymi. Lekceważona choroba doprowadza do pogłębienia się złego stanu psychicznego chorego. Osoba taka powoli zaczyna się izolować, oddalać od innych ludzi: znajomych, przyjaciół, a nawet i rodziny, a przy tym zagłębia się coraz bardziej w smutku, nienawiści do siebie, złym samopoczuciu. W najgorszym wypadku może dojść do podjęcia próby samobójczej przez chorego, która może okazać się nieudana lub też niestety zakończy się powodzeniem. Spośród wszystkich samobójców, aż 50% cierpiało z powodu depresji. Jest to około 500.000 osób rocznie. W Polsce samobójstwo popełnia co roku średnio 6.000 osób, a liczba ta wciąż rośnie.

Depresja sama nie minie. Trzeba z nią aktywnie walczyć. Dlatego tak ważne jest sięganie po pomoc. Czasem jest to ciężko zrobić, przyznać się przed kimkolwiek do choroby. Kwestie te omówiłam już w jednym z pierwszych wpisów.

!WAŻNE:Jeśli wiesz, że ktoś spośród znanych ci osób cierpi lub podejrzewasz, że może cierpieć z powodu depresji - okaż mu wsparcie i chęć pomocy. Postaraj się przekonać go do szukania profesjonalnej pomocy dla jego własnego dobra. Pamiętaj też, że chory często udaje, że wszystko jest w porządku, dlatego nigdy nie bagatelizuj żadnych sygnałów świadczących o tym, że ktoś może mieć o wiele poważniejsze problemy niż stara się pokazać!

To byłoby tyle na ten temat. Mam nadzieję, że wpis ten okaże się przydatny i pomógł przynajmniej po części zrozumieć czym jest depresja. Jest to temat, na który można pisać i pisać bez końca, także z pewnością pojawią się jeszcze wpisy związane z topiką depresji.

TRZYMAJCIE SIĘ! BUZIAKI! 😘

Depresja - co mówić, jak wesprzeć?

Zaledwie kilka dni temu pojawił się na moim blogu wpis na temat - "Czego nigdy nie należy mówić osobie w depresji?". Jak słusznie zauważono - dobrze wiedzieć czego nie mówić, a jeszcze lepiej co mówić i jak wesprzeć osoby znajdujące się w tak ciężkiej sytuacji. 
Kolejność tych postów nie jest przypadkowa. Jeżeli chcemy komuś pomóc to najlepszym od czego możemy zacząć jest nie pogarszanie stanu chorego. Także skoro już wiemy czego nie robić, żeby nie zaszkodzić czas na część drugą czyli: co mówić i jak wesprzeć?


Na początek jednak przypomnijmy czym jest, a czym nie jest depresja...

Depresja NIE JEST:

• fanaberią
• wymówką
• zwykłym smutkiem
• twoją winą
• wyrokiem
  
• karą
• oznaką słabości
• szukaniem atencji
• modą
  

Depresja JEST:

• poważną chorobą
• uleczalnym stanem
• problemem
• czymś co należy leczyć
• niebezpieczna
• niewyobrażalną mieszanką uczuć
• ciężką sytuacją

Podsumowując: DEPRESJA - to bardzo poważna choroba psychiczna, z którą nie można poradzić sobie samemu. Chorzy potrzebują leczenia, a także stałego wsparcia pośród najbliższych.

Co mogę powiedzieć cierpiącemu na depresję?

1. Jesteś dla mnie ważny - Osoba pogrążona w depresji często czuje się samotna i niechciana. Mimo, że możemy cały czas być przy niej to ona czasem nie jest w stanie zauważyć, że ktoś się o nią martwi. Nie widzi powodu, aby komukolwiek miało na niej zależeć, dlatego ważne jest, aby zakomunikować to wprost. Nawet jeżeli chory nie uwierzy w nasze słowa, to na pewno od czasu do czasu będzie miał je z tyłu głowy.
2. Nie wiem jak dokładnie się czujesz, ale bardzo ci współczuję - To jest dość ważne. Osoby w depresji analizują każde słowo jakie usłyszą, a już zwłaszcza, gdy mogą wyłapać coś z czym się nie zgadzają lub co je rani. Zanim cokolwiek powiemy pamiętajmy, że mamy do czynienia z osobą, która jest święcie przekonana, że zupełnie nikt jej nie rozumie i nie wie jak ciężko jej jest. Mówiąc, że wiemy co dana osoba czuje, a do tego sami nigdy nie mieliśmy depresji skłamiemy. Słyszałam kiedyś takie porównanie: przypomnij sobie najgorsze wydarzenie z całego twojego życia, a następnie emocje, które wtedy odczuwałeś pomnóż razy 10. Jeżeli to zrobiłeś to jesteś w stanie wyobrazić sobie jak wielkim cierpieniem jest ten stan, ale jedynie w małej części. Jeśli natomiast sam przechodziłeś depresję, to prawdopodobnie rozumiesz, że każdy przeżywa to inaczej i stan, w którym byłeś w dalszym ciągu nie powinien być porównywany do stanu osoby chorej, którą chcesz wesprzeć. Co do drugiej części tego zdania, to mówiąc choremu, że mu współczujemy pokazujemy, że się o niego troszczymy.
3. Jestem z tobą - Jak już wspomniałam - osoba w depresji czuje się samotna i niechciana. Prosty komunikat zapewniający ją o tym, że ją wspieramy i jesteśmy przy niej z pewnością podniesie ją na duchu.
4. Nie poddawaj się - Czasem ciężko jest walczyć dalej. Osoba cierpiąca na depresję zmęczona zarówno psychicznie jak i fizycznie zwyczajnie nie ma na to siły. Często chciałaby się po prostu poddać. Nie ma już nadziei i nie wierzy, że jej stan się poprawi. W tym momencie my powinniśmy pokazać, że ją wspieramy, życzymy jej powodzenia i wierzymy, że uda jej się poradzić z aktualną sytuacją.
5. Jesteś silny - Depresja w żadnym wypadku nie jest oznaką słabości. Jest chorobą, na którą zachorowaniu nie jesteśmy winni. Jednak osoby chore często doszukują się swoich błędów, a także słabości, które mogły doprowadzić do stanu, w którym aktualnie się znajduje. Dlatego też powinno się im przypomnieć jak bardzo silni są. Bądź co bądź przeszli dużo, na co dzień mierzą się ze złym samopoczuciem, a przede wszystkim jeszcze się nie poddali.
6. Jak mogę ci pomóc? - Niby proste pytanie, na które wiele osób odpowie albo "nie możesz", albo ewentualnie "nie wiem". Zazwyczaj chory chce tylko, aby go wysłuchano, nie oceniano i próbowano zrozumieć oraz pokazano, że jesteśmy po jego stronie i cały czas go wspieramy w walce z depresją. Samo zadanie takiego pytania jest komunikatem - "Chcę ci pomóc, zależy mi na tobie, jestem z tobą"
7. Nie jesteś nienormalny - Czym tak właściwie jest normalność? Czy to, że cierpimy z powodu choroby psychicznej czyni nas "nienormalnymi"? W żadnym wypadku. Chory nie jest nienormalny, nie oszalał, nie wariuje... Jedyne co można określić jako "nienormalne" to sytuacja, stan, z którym musi się mierzyć na co dzień, a który jest ogromnym obciążeniem.
8. To się kiedyś skończy - Depresja jest chorobą uleczalną. Nigdzie nie jest powiedziane ile potrwa leczenie, gdyż jest to sprawa indywidualna, ale nawet jeżeli miałoby to być kilka lat to jednak jest to stan, z którego można wyjść. Chorzy często nie widzą dla siebie nadziei. Rozumieją, że wielu ludzi z tego wyszło, ale czują jakby nie odnosiło się to do ich osoby. Należy im stale przypominać, że ich cierpienie pewnego dnia się skończy, a wtedy będą mogli czerpać radość z życia jak wszyscy inni, zdrowi ludzie.
9. Nie zostawię cię - Duża część osób w depresji obawia się odrzucenia. Czuje się samotna, ale ma świadomość, że ma jeszcze kogoś, kto w każdej chwili może ich porzucić, uznać za męczących, a wizja sytuacji, w której zostają całkiem sami wydaje się być jak koniec świata. Niektórzy sami z siebie z bardzo wysoką częstotliwością zadają pytania typu: "nudzę cię?", "jest ze mną coś nie tak?" itd... Takim osobom powinno się pokazać, że cały czas nam na nich zależy i jesteśmy z nimi w ciężkich dla nich chwilach i stale ich wspieramy.
10. Nie jesteś problemem - Osoby w depresji mają skłonność do obwiniania się o naprawdę wiele rzeczy. Czasem jest to nawet irracjonalne, czego chorzy nie zauważają. Właśnie głównie przez ciągle towarzyszące im poczucie winy zaczynają oni postrzegać siebie w kategorii "problemu". Widzą mnóstwo swoich wad, błędów, niedoskonałości. Stale się krytykują i nienawidzą swojej osoby. Czują się jak piąte koło u wozy, kula u nogi. Należy im przypomnieć, że ich towarzystwo jest dla nas równie cenne co każdego innego, że nie stanowią dla nas problemu i że nam na nich po prostu zależy.

To właśnie przykładowa lista rzeczy, które można powiedzieć osobom w depresji, aby pokazać im jak bardzo są dla nas ważne. Ci ludzie naprawdę potrzebują naszego wsparcia i nawet jeżeli nie proszą o nie, to powinniśmy im je okazać.

Czy jest jeszcze coś, co możemy robić, aby pomóc naszym bliskim?

Pewnie! Jest masa rzeczy, które możemy zrobić. 

• Stale monitorujmy samopoczucie chorego - Może on nie zgłaszać nikomu pogorszenia swojego stanu, a jest to coś co stale powinno być monitorowane z troski o zdrowie, a nawet i życie osoby w depresji
• Widzimy, że chory czuje się nieco lepiej? Zaproponujmy mu zajęcie się czymś co sprawia bądź sprawiało mu przyjemność, kto wie może wpłynie to pozytywnie na nastrój osoby w depresji? Jednak pamiętajmy - nic na siłę, jeżeli widzimy, że mimo polepszenia chory wyraźnie nie ma ochoty na zrobienie czegokolwiek to nie należy go do niczego zmuszać
• Pilnujmy systematycznego uczęszczania chorego na terapię oraz zażywania przez niego leków (o ile zostały mu przepisane)
• Dbajmy o swoje własne samopoczucie - Nie da się ukryć, że trwanie przy chorym na depresję jest bardzo wyczerpujące zarówno fizycznie jak i psychicznie. Świetnie, że chcemy być przy nim, ale nie zapominajmy, że mamy swoje granice wytrzymałości i nie możemy się przemęczać. Musimy najpierw zadbać o siebie, aby być w stanie pomagać innym. Pamiętajmy, że cierpiący na depresję może zacząć się obwiniać o to ile poświęcamy i ile wysiłku wkładamy w to, aby mu pomóc. Dlatego ważne jest, aby zachować umiar - dla dobra zarówno własnego jak i chorego.

To by było tyle na ten temat. Podsumowując: Najważniejsze to być przy chorym, pokazywać mu, że nam na nim zależy, a także motywować go do dalszej walki. Dbajmy o swoich bliskich, a przy tym nie zaniedbujmy siebie. Trzymam za was wszystkich kciuki! 

A wy? Jak myślicie co jeszcze moglibyście powiedzieć lub zrobić, aby wesprzeć chorych w depresji? Podzielcie się pomysłami w komentarzach ;)

Wszystkim wam życzę powodzenia i dużo energii życiowej! Buziaki! 😘